Moksybucja, zwana także leczeniem moksą, to tradycyjna praktyka medyczna, która wywodzi się z Chin, a stamtąd rozprzestrzeniła się na Japonię i inne kraje azjatyckie. Zabieg odbywa się poprzez wypalanie małych stożków suszonych liści na określonych punktach akupunkturowych. Czasami używa się do tego też tzw. Cygar moksowych czy moksy elektrycznej.
Termin moksa pochodzi od nazwy najczęściej używanej rośliny, bylicy pospolitej. Akupunktura i moksybucja są często stosowane razem do leczenia różnych zaburzeń w ciele. Od czasów starożytnych Chińczycy wierzyli, że przypalanie lub podgrzewanie pewnych punktów na ciele zwiększa krążenie Krwi i łagodzi ból.
We współczesnej praktyce zioło jest zwykle miażdżone, zawijane w specjalny papier, a po zapaleniu trzymane nad punktem akupunkturowym lub umieszczane na skórze i usuwane przed przegrzaniem. Czasami stosuje się również kawałki podgrzanego imbiru przy leczeniu bólu brzucha, wymiotów i biegunki oraz bólu reumatycznego.
Wskazania do zabiegu:
- przewlekłe zmęczenie
- brak odporności
- bóle mięśni
- stany zapalne
- zmiany zwyrodnieniowe stawy
- reumatyzm
- zaburzenia miesiączkowania
- bezpłodność
- nietrzymanie moczu
- astma
- przeziębienie
- nawracające zapalenie oskrzeli
- wrzody
- zespół jelita drażliwego
- zaparcia
- stany zapalne gruczołu krokowego
- migrena
- neuralgia nerwu trójdzielnego
- bezsenność
Przeciwskazania do zabiegu
BEZWGLĘDNE PRZECIWSKAZANIA
- Uogólnione choroby skórne, szczególnie ze zmianami infekcyjnymi
- Hemofilia
- Osoby z wszczepionym rozrusznikiem serca (elektrostymulacja)
- Znaczne wyniszczenie organizmu
- Wiek niemowlęcy
- Ostry brzuch
- Choroby układu oddechowego i krążenia w okresie dekompresji
- Czynna gruźlica, sarkoidoza
OGRANICZONY zakres stosowania akupunktury powinien być w:
- Ciąży (do decyzji położnika-ginekologa)
- Podczas menstruacji (do decyzji położnika-ginekologa)
- W stanach dużego wyczerpania fizycznego i psychicznego
- Stanie upojenia alkoholowego
- Silnego pobudzenia emocjonalnego
- Złośliwej chorobie nowotworowej (tylko w celu osiągnięcia efektu analgetycznego)
- Chorobach psychicznych (tylko we współpracy z lekarzem psychiatrą)
- Ostrych stanach gorączkowych niewiadomego pochodzenia.
